20آوریل 2024- استفاده از مهارکننده‌هایSGLT2 در مقابل سولفونیل اوره‌ها با کاهش خطر ابتلا به نقرس، نارسایی قلبی (HF) و عوارض جانبی عمده قلبی عروقی (MACEs) و نرخ پایین‌تر عودهای مکرر نقرس در یک مطالعه کوهورت مبتنی بر جمعیتی متشکل از 34064 بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 2(T2D) همراه بود. یافته های این مطالعه به صورت آنلاین در JAMA Internal Medicine در 15 آوریل 2024 منتشر شد.
محققان نوشتند: مزایای مهارکننده‌های کوترانسپورتر-2سدیم-گلوکز (SGLT2i)برای نقرس و مشکلات قلبی عروقی در این شبیه‌سازی‌های آزمایشی هدف ممکن است به انتخاب درمان کاهش‌دهنده ی قند خون در بیماران دیابتی نوع 2، که در معرض خطر ابتلا به نقرس هستند یا در حال حاضر مبتلا به آن هستند، کمک کند.
نقرس، که با حملات مکرر آرتریت التهابی مشخص می شود، به عنوان یک چالش بزرگ برای افراد مبتلا به دیابت نوع 2 محسوب می شود. فعل و انفعالات پیچیده بین اختلالات متابولیک، مقاومت به انسولین و متابولیسم پورین زمینه را برای افزایش سطح اسید اوریک فراهم می کند و بیماران دیابتی را مستعد تشدید نقرس می کند. در مقابل این پس‌زمینه، مداخلات دارویی اهمیت اساسی در کاهش خطر نقرس دارند و در عین حال پیچیدگی‌های مدیریت دیابت را مدیریت می کنند.
مهارکننده‌های SGLT-2، که به دلیل مزایای پلیوتروپیک فراتر از کنترل قند خون مورد تحسین قرار می‌گیرند، به عنوان کاندیدهای امیدوارکننده‌ای در میان مجموعه درمان‌های دیابت ظاهر شده‌اند. مکانیسم اثر منحصر به فرد آنها، که شامل مهار بازجذب گلوکز در کلیه ها است، در دفع اسید اوریک با واسطه گلیکوزوری به اوج خود می رسد، بنابراین ظاهراً یک اثر محافظتی در برابر نقرس ایجاد می کنند. از سوی دیگر، سولفونیل اوره ها، رایج ترین خط دوم درمان کاهش دهنده ی قند خون، اثرات ضد دیابتی خود را با تحریک ترشح انسولین اعمال می کنند، البته با عواقب نامطلوب متابولیکی، از جمله افزایش وزن و هایپرانسولینمی، که می تواند خطر نقرس را تشدید کند.
در مدیریت دیابت، تلاش برای درمان دارویی بهینه فراتر از کنترل قند خون است تا ملاحظات چند وجهی، از جمله کاهش خطرات قلبی عروقی و مدیریت بیماری‌های همراه را در بر گیرد.
با توجه به پیشینه فوق، دکتر ناتالی مک کورمیک و همکارانش از مؤسسه مونگان در دپارتمان پزشکی بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون، قصد داشتند خطر ابتلا به نقرس و نرخ عود آن را بین بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 که درمان با SGLT2i را آغاز کرده بودند در مقابل آغاز درمان با سولفونیل اوره ها، مقایسه کنند.
برای این منظور، محققان یک مطالعه اثربخشی مقایسه‌ای متوالی، با نمره ی تمایل تطابق داده شده، با استفاده از یک چارچوب شبیه‌سازی کارآزمایی هدف شامل بزرگسالان مبتلا به T2D که تک‌تراپی متفورمین دریافت می‌کردند، در پایگاه داده های جمعیت عمومی کانادا از سال 2014 تا 2022 انجام دادند.
نتیجه ی اولیه تشخیص بروز نقرس بود که توسط بررسی مراجعات به بخش اورژانس (ED)، و بیمارستان، یا در ویزیتهای سرپایی و یا بر اساس سوابق توزیع دارو مشخص شد. پیامدهای ثانویه شامل بستری‌های اولیه به دلیل نقرس، ویزیتهای ED، و MACE، و همچنین نرخ‌های عود مکرر در میان بیماران مبتلا به نقرس بود.
بستری شدن در بیمارستانبه دلیل نارسایی قلبیبه عنوان یک نتیجه ی کنترل مثبت و استئوآرتریت به عنوان یک کنترل منفی ارزیابی شد. برای شبیه‌سازی کارآزمایی هدف، محققان از رگرسیون پواسون و خطرات متناسب کاکس با تطبیق امتیاز تمایل 1:1 (تحلیل اولیه) و وزن‌دهی همپوشانی (تحلیل حساسیت) استفاده کردند.
یافته های کلیدی این مطالعه به شرح زیر بود:
• در میان 34604 بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 2 با امتیاز تمایل مشابه، آغاز کننده ی SGLT2i یا سولفونیل اوره (60٪ مرد، میانگین سنی 60 سال)؛ بروز نقرس در بین آغازگرهایSGLT2i (4.27 رویداد در هر 1000 سال-نفر) در مقابل سولفونیل اوره ها( 6.91 رویداد در هر 1000 سال-نفر) کمتر بود با نسبت خطر 0.62 و اختلاف نرخ(RD) 2.64- در هر 1000 سال- نفر.
• این ارتباط ها بدون در نظر گرفتن جنس، سن، یا استفاده اولیه از دیورتیک ها ادامه داشت.
• استفاده از SGLT2i همچنین با عودهای مکرر کمتری در بین بیماران مبتلا به نقرس همراه بود(نسبت خطر 0.67 و اختلاف نرخ 20.9- در هر 1000 سال-نفر).
• نسبت خطر و اختلاف نرخ برای MACE مرتبط با استفاده از SGLT2i برابر با 0.87 و 3.58- در هر 1000 سال- نفر بود.
• برای نتایج کنترل، خطر نارسایی قلبی در کاربرانSGLT2i همانطور که انتظار می‌رفت، کمتر بود(HR، 0.53)، بدون تفاوت در استئوآرتریت(HR، 1.11).
• نتایج در هنگام اعمال وزن دهی همپوشانی نمره تمایل، مشابه بود.
در نتیجه، در این مطالعه ی کوهورت مبتنی بر جمعیت، مزایای مهارکننده‌های SGLT2 برای نقرس وCV در این شبیه‌سازی‌های آزمایشی هدف ممکن است به انتخاب درمان کاهش‌دهنده ی قند خون برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، در معرض خطر یا در حال حاضر مبتلا به نقرس، کمک کند.
منبع:
https://medicaldialogues.in/medicine/news/sglt2-inhibitors-tied-to-lower-risk-of-incident-gout-vis-a-vis-sulfonylureasin-diabetes-patients-jama-127433